Stenen stapelen, het lijkt zo makkelijk.
In de aanloop naar onze zelfklus deelde de aannemer regelmatig speldenprikken uit. “Je moet heel precies werken bij zo’n wand, hoor.” Zo waarschuwde hij ons: “Elke zandkorrel op de eerste laag werkt door tot in de bovenste laag.” Wij kregen geleidelijk aan het idee dat we als chirurgen met witte handschoentjes en een hoge luchtdruk pipet aan de slag moesten. De aannemer ondermijnde ons idee van eenvoudig lego-en.
Een mooie zonnige zaterdag in juni konden wij dan eindelijk beginnen. De stenen en de clips waren geleverd en de eerste laag had de aannemer al voor ons gelegd zodat we in ieder geval vlak konden beginnen. Al snel beseften we dat 16 meter toch een heel lap was om recht te leggen. Maar het lukte in een weekend! Vijf paar handen, vroeg beginnen, lang doorwerken en de klus was geklaard. Vol trots keken we zondagavond naar het eindresultaat. Een strakke wand, we waren best trots op onszelf.
“De wand staat scheef!” Was maandagochtend het eerste commentaar van de aannemer. “Boven ligt hij èèn centimeter naar binnen ten opzichte van beneden. En ook de dilatatie is niet strak.” Jaren van kritiek door opdrachtgevers en architecten kon hij in één keer terugbetalen: “Het moet over, zo kunnen wij de kozijnen niet goed plaatsen.”.
Beteuterd dropen wij af. Een beetje coulance had toch wel gepast. Het was toch best recht. We voelden ons nu even de bouwvakker wiens werk rücksichtslos afgekeurd werd. Het kostte ons een week om moed te verzamelen maar het volgende weekend lukte het om de wand te herstellen. ‘s Maandags was de aannemer meer tevreden, zuinigjes was het nog wel.
Reactie toevoegen